Bentley Embiricos

• 142 KM
• ? Nm
• ? s
• 195 km/h

Bentley po przejęciu w 1931 roku przez Rolls-Royce'a zmienił nieco swój charakter. Z producenta niezawodnych maszyn o sportowym zacięciu, które w latach dwudziestych aż pięć razy wygrały w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, przeobraził się w fabrykę większych i bardziej luksusowych maszyn z silnikami sięgającymi pojemnością ośmiu litrów, którym rozwijanie wielkich prędkości nadal nie sprawiało trudności. Od zawsze jednak znajdowali się klienci, którzy oczekiwali czegoś więcej.

W tym czasie większość Bentley'ów z fabryki w Derby odziewana była w karoserie z takich zakładów, jak Vanden Plas, H.J. Mulliner czy Park Ward. Z kontynentalnej części Europy, gdzie drogi były dłuższe i mniej kręte, niż na brytyjskich wyspach, przyszło nieco inne zamówienie. Zamówienie na podwozie z 4¼-litrowym silnikiem, które miało zostać zabudowane eksperymentalnym nadwoziem o opływowych kształtach. Życzenie takie wyraził Andre Embiricos, grecki kierowca wyścigowy, mieszkający w Paryżu.

Embiricos poprzez paryskiego agenta Bentley'a skontaktował się z Georgesem Paulinem, projektantem we francuskich zakładach Pourtout Carrossier, który zaznaczył swoją obecność innowacyjnymi pracami dla marek Peugeot, Talbot-Lago czy Delage, a na co dzień był... dentystą. Paulin zaprojektował dla auta unikatową, aerodynamiczną karoserię z jedną parą drzwi, dzielonymi szybami z przodu i z tyłu, pochyloną osłoną chłodnicy i zakrytymi tylnymi kołami. Kształty pojazdu doskonalono w tunelu aerodynamicznym dzięki współpracy ze specjalistami Rolls-Royce'a. Samochód miał nie tylko generować mniejsze opory powietrza, ale być także znacznie lżejszy od fabrycznych Bentley'ów. Dlatego też karoserię wykonano w całości z twardniejącego z wiekiem Duraluminium, unikając dodania do auta około 150 kilogramów masy.

Podwozie pozostało niemal identyczne z innymi samochodami Bentley'a. Najważniejszą różnicą było utwardzenie amortyzatorów z myślą o większych prędkościach oraz instalacja lżejszych hamulców bębnowych ze stopów aluminium, chłodzonych powietrzem. O wiele więcej zmian zaszło w układzie przeniesienia napędu na tylną oś. W modelu Embiricos zainstalowano 4-stopniową skrzynię biegów o dłuższych przełożeniach z nadbiegiem, a 6-cylindrowy silnik z pojedynczym wałkiem rozrządu w głowicy otrzymał większe gaźniki SU i dodatkowy obieg smarowania tłoków. Stopień kompresji zwiększono z 6,5:1 do 8:1. Po takich operacjach moc silnika wzrosła z okolic 127 do 142 koni mechanicznych.

Czteroosobowy Embiricos niedługo po zbudowaniu ruszył w długie testy po francuskich i niemieckich drogach w towarzystwie bardziej standardowego, 4-drzwiowego Bentley'a z 4¼-litrowym silnikiem i karoserią od Van Voorena. Na autostradach III Rzeczy opływowe auto rozpędziło się do 190 km/h, a przy stałej prędkości 130 kilometrów na godzinę potrzebowało niecałe 13,5 litrów paliwa na sto kilometrów. Niedługo później auto uzyskało imponującą średnią prędkość aż 184,5 km/h w czasie jednogodzinnego krążenia po pętli Brooklands.

Latem 1939 roku samochód zmienił właściciela, a jego nowym posiadaczem został H.S.F. Hay. W roku 1949 Hay w parze z Tommy'm Wisdomem wystartował w Embiricosie w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, który zakończył na wysokiej, szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej i drugiej w swojej klasie. Rok później był czternasty, a dwa lata później dwudziesty drugi. W roku 1969 auto przeszło w ręce innego kolekcjonera.

Jedyny w swoim rodzaju Embiricos posłużył bezpośrednio przed drugą wojną światową za wzór dla prototypu zupełnie nowego modelu Corniche. Karoserię dla auta, testowanego intensywnie w 1939 roku, przygotowały zakłady Van Vooren. Samochód zbudowano na nowym podwoziu z niezależnym zawieszeniem i eksperymentalnym silnikiem o pojemności prawie 4,3 litrów. Podczas jednych z testów Corniche został znacząco uszkodzony i w drodze na naprawy wylądował w porcie Dieppe, do którego wkrótce dotarła wojna. Jedyny prototyp został doszczętnie zniszczony podczas bombardowania miasta.

Oryginalny Embiricos, który był inspiracją dla powojennego Continentala, przetrwał nienaruszony do dnia dzisiejszego. Starannie odrestaurowany, należący do prywatnej kolekcji samochód w roku 2009 został pokazany podczas konkursu elegancji w Pebble Beach przy okazji obchodów 90-lecia brytyjskiej marki, a w roku 2012 odwiedził fabrykę Bentley'a w Crewe i na kilka tygodni stanął w jednym z salonów marki. Oprócz oryginału istnieje również wierna replika auta (widoczna na dwóch ostatnich zdjęciach). Zbudował ją Bob Peterson, który na co dzień zajmuje się odrestaurowywaniem samochodów Bentley'a i konstruowaniem własnych pojazdów. Prace nad samochodem zajęły osiem lat.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 29.06.2014