Ferrari 612 Scaglietti

• 540 KM
• 588 Nm
• 4.3 s
• 320 km/h

Ferrari właściwie od samych początków istnienia dba o klientów z większą rodziną i auta czteroosobowe (choć bardziej wypadałoby tu mówić o 2+2) nie są koncernowi z Maranello obce. Pierwszym modelem 2+2 spod znaku Cavallino Rampante było coupe 166 z roku 1948 a na przełomie lat '50 i '60 dwudziestego stulecia w ofercie znajdowała się, bijąca rekordy sprzedaży w swojej kategorii wagowej, paleta modeli 250 GT. Po nich pojawiła się seria 330 i kolejne, w latach '80 do sprzedaży weszły auta z czwórką na przedzie a w 2004 roku na salonie w Detroit swoją światową premierę miał model 612 Scaglietti.

Nowy okręt flagowy zastąpił produkowane od 1992 roku coupe 456 GT (od 1998 po znaczych modyfikacjach jako 456M GT). Drugi człon nazwy 612 wzięła od firmy nadwoziowej Sergio Scaglietti'ego, która w latach '50 i '60 produkowała karoserie większości wyścigowych Ferrari (a samo 612 odnosi się do silnika: w dużym zaokrągleniu 6 litrów pojemności z 12 cylindrów). Obecnie byłe zakłady Scaglietti należą do Ferrari i produkowane są w nich nadwozia do F430 i właśnie 612, którą zaprojektowano w Pininfarinie. Coupe nawiązywać ma swoim wyglądem do modelu 375 MM, którym jeździła między innymi Ingrid Bergman.

612 okazało się znacznie większe od swojego przodka: rozstaw osi wzrósł aż o 35 centymetrów, długość auta zwiększyła się o 14 centymetrów, szerokość o prawie 4 centymetry a wysokość o 4 i pół. Tak oto narodził się jeden z największych pojazdów Ferrari w historii mogący pomieścić w środku cztery dorosłe osoby (456 było klasycznym 2+2, co oznaczało, że z tyłu było miejsce praktycznie tylko dla dzieci) i ważący maksymalnie przeszło 2,2 tony.

Pod względem budowy 612 poszło tropem 360 - postawiono na aluminium, z którego wykonano zarówno podwozie z przestrzenną ramą nośną jak i całe nadwozie. Rozwiązanie takie zaowocowało spadkiem masy auta w porównaniu do 456M o 60 kilogramów i wzrostem sztywności jego konstrukcji aż o 60 punktów procentowych. Napęd rozwiązano identycznie jak w 456: silnik umieszczono z przodu a skrzynię biegów z tyłu. Pozwoliło to uzyskać bardzo korzystny rozkład masy (46% na przód i 54% na tył) i usytuować możliwie nisko środek ciężkości samochodu.

Sam silnik - 5,7 litrowe V12 - zaczerpnięto bezpośrednio z 575M Maranello. Po nieznacznych modyfikacjach udało się uzyskać z niego o 30 koni mechanicznych więcej. Dzięki temu wszyscy właściciele 612 stoją przed możliwością przewiezienia całej rodziny (i 240-litrowego bagażu oraz koła zapasowego) z prędkością aż 320 km/h. Moc przenoszona jest na tylną oś poprzez ręczną przekładnię o sześciu przełożeniach. Za dopłatą można otrzymać sekwencyjną skrzynię biegów F1A sterowaną łopatkami przy kierownicy, która pracuje również w pełnym trybie automatycznym.

W środku poza ociekającym luksusem wystrojem z ręcznie zszywanej skóry i aluminium znajdziemy strefową klimatyzację (samodzielna regulacja dla każdego z pasażerów), wysokiej klasy sprzęt audio prosto od Bose a od 2007 roku zaawansowany system multimedialny z łączami Bluetooth, nawigacją satelitarną, sterowaniem głosem i pamięcią Flash o pojemności 4 GB. Wyposażenie dodatkowe jak i elementy wnętrza można także dobierać indywidualnie w ramach programu personalizacji.

Na pokładzie nie zabrakło również wynalazków umilających życie kierowcy. W 612 zadebiutował, obecny od samego początku w późniejszych modelach 430 i 599, system stabilizacji toru jazdy CST, który można całkowicie wyłączyć przyciskiem na kierownicy. Auto uzbrojono również w monitoring ciśnienia i temperatury wszystkich opon oraz dynamicznie regulowane amortyzatory, które dobierają stopień tłumienia w zależności od panujących warunków.

W okresie braku w ofercie Ferrari supersportowego modelu z najwyższej półki 612 Scaglietti pozostaje najdroższą i najbardziej ekskluzywną propozycją z Maranello, której cena znacznie przekracza ćwierć miliona dolarów. Coupe adresowane jest do wszystkich, którzy mają już za sobą okres szaleńczej młodości i poszukują czegoś bardziej wysmakowanego i eleganckiego, ale i z odpowiednim wigorem.

Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 27.06.2008